مزامیر 121
1 {سرود درجات} چشمان خود را به سوی کوه‌ها برمیافرازم، که از آنجا اعانت من می‌آید.
2 اعانت من از جانب خداوند است، که آسمان و زمین را آفرید.
3 او نخواهد گذاشت که پای تو لغزش خورد. او که حافظ توست نخواهد خوابید.
4 اینک، او که حافظ اسرائیل است، نمی‌خوابد و به خواب نمی‌رود.
5 خداوند حافظ تو می‌باشد. خداوند به دست راستت سایه تو است.
6 آفتاب در روز به تو اذّیت نخواهد رسانید و نه ماهتاب در شب.
7 خداوند تو را از هر بدی نگاه می‌دارد. او جان تو را حفظ خواهد کرد.
8 خداوند خروج و دخولت را نگاه خواهد داشت، از الآن و تا ابدالآباد.
ادامه خواندن
