مزامیر 107

1 خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او باقی است تا ابدالآباد.

2 فدیه شدگان خداوند این را بگویند که ایشان را از دست دشمن فدیه داده است.

3 و ایشان را از بُلدان جمع کرده، از مشرق و مغرب و از شمال و جنوب.

4 در صحرا آواره شدند و دربادیهای بیطریق و شهری برای سکونت نیافتند.

5 گرسنه و تشنه نیز شدند و جان ایشان در ایشان مستمند گردید.

6 آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید،

7 و ایشان را به راه مستقیم رهبری نمود، تا به شهری مسکون درآمدند.

8 پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب وی با بنی‌آدم.

9 زیرا که جان آرزومند را سیر گردانید و جان گرسنه را از چیزهای نیکو پر ساخت،

10 آنانی که در تاریکی و سایه موت نشسته بودند، که در مذلّت و آهن بسته شده بودند.

11 زیرا به کلام خدا مخالفت نمودند و به نصیحت حضرت اعلی اهانت کردند.

12 و او دل ایشان را به مشقّت ذلیل ساخت؛ بلغزیدند و مدد کننده‌ای نبود.

13 آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.

14 ایشان را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و بندهای ایشان را بگسست.

15 پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.

16 زیرا که دروازه‌های برنجین را شکسته، و بندهای آهنین را پاره کرده است.

17 احمقان به‌سبب طریق شریرانه خود و به‌سبب گناهان خویش، خود را ذلیل ساختند.

18 جان ایشان هر قسم خوراک را مکروه داشت و به دروازه‌های موت نزدیک شدند.

19 آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.

20 کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و ایشان را از هلاکتهای ایشان رهانید.

21 پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکرنمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.

22 و قربانی‌های تشکّر را بگذرانند و اعمال وی را به ترّنم ذکر کنند.

23 آنانی که در کشتیها به دریا رفتند، و در آبهای کثیر شغل کردند.

24 اینان کارهای خداوند را دیدند و اعمال عجیب او را در لجّه‌ها.

25 او گفت پس باد تند را وزانید و امواج آن را برافراشت.

26 به آسمانها بالا رفتند و به لجّه‌ها فرود شدند و جان ایشان از سختی گداخته گردید.

27 سرگردان گشته، مثل مستان افتان و خیزان شدند و عقل ایشان تماماً حیران گردید.

28 آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.

29 طوفان را به آرامی ساکت ساخت که موجهایش ساکن گردید.

30 پس مسرور شدند زیرا که آسایش یافتند و ایشان را به بندرِ مرادِ ایشان رسانید.

31 پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.

32 و او را در مجمع قوم متعال بخوانند و در مجلس مشایخ او را تسبیح بگویند.

33 او نهرها را به بادیه مبدّل کرد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه.

34 و زمین بارور را نیز به شورهزار، به‌سبب شرارت ساکنان آن.

35 بادیه را به دریاچه آب مبدّل کرد و زمین خشک را به چشمه‌های آب.

36 و گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت بنا نمودند.

37 و مزرعه‌ها کاشتند و تاکستانها غرس نمودند و حاصل غلّه به عمل آوردند.

38 و ایشان را برکت داد تا به غایت کثیر شدند و بهایم ایشان را نگذارد کم شوند.

39 و باز کم گشتند و ذلیل شدند، از ظلم و شقاوت و حزن.

40 ذلّت را بر رؤسا می‌ریزد و ایشان را در بادیهای که راه ندارد آواره می‌سازد.

41 امّا مسکین را ازمشقّتش برمیافرازد و قبیله‌ها را مثل گله‌ها برایش پیدا می‌کند.

42 صالحان این را دیده، شادمان می‌شوند و تمامی شرارت دهان خود را خواهد بست.

43 کیست خردمند تا بدین چیزها تفکّر نماید؟ که ایشان رحمتهای خداوند را خواهند فهمید.